Έτσι βάζει γκολ ο Σισέ...

Ο Γάλλος Γιαν Λασουέρ μίλησε στην ΕΞΕΔΡΑ για τον τρόπο παιχνιδιού του νέου μεταγραφικού αποκτήματος του Παναθηναϊκού, Τζιμπριλ Σισέ.

Μπορεί να έχει σταματήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, αναφέρθηκε όμως στην άριστη συνεργασία που είχαν όταν αγωνίζονταν μαζί στην Οσέρ αλλά και στον τρόπο παιχνιδιού που αρέσει στον Γάλλο.

Αναλυτικά:

Για την συνεργασία του με τον Σισέ

«Επαιζα γρήγορα και με τη μία. Με το που έπαιρνα την μπάλα, ο στόχος μου ήταν κατευθείαν ο Τζιμπρίλ. Αυτός μου δημιουργούσε πάντα τις προϋποθέσεις για να του πασάρω, χάρη στη συνεχή κίνησή του και τις κούρσες του στον κενό χώρο. Για μένα ήταν πραγματικά πολύ εύκολο να παίζω μαζί του. Μου έκανε και νομίζω του έκανα κι εγώ τη ζωή εύκολη. Θα έλεγα ότι συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον».

Για τον τρόπο που αγωνίζεται ο Σισέ στον Παναθηναϊκό

«Τον Παναθηναϊκό τον είδα μόνο στο ματς με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για τον επιπρόσθετο λόγο ότι η ελληνική ομάδα βρέθηκε σε θέση αμυνόμενου και σπάνια βγήκε μπροστά. Ωστόσο, με βάση τα όσα είδα εκεί, μπορώ να καταλάβω γιατί μου λέτε ότι μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες. Ο Τζιμπρίλ δεν είναι επιθετικός περιοχής. Δεν είναι κάποιος που κάθεται και περιμένει να του έρθει η μπάλα, για παράδειγμα με μακρινές μπαλιές. Σε καμία περίπτωση. Ούτε μπορεί να παίξει με πλάτη στο τέρμα. Εχει ανάγκη χώρους για να εκφραστεί. Να έρχεται από πίσω, με βάθος, και να βγαίνει στον κενό χώρο με την ταχύτητά του, που είναι άλλωστε και το κυριότερο προσόν του. Αν βρεθεί μπροστά στο τέρμα με καλές προϋποθέσεις, θα βρει τον τρόπο να σκοράρει. Αλλά πρέπει πρώτα να βρεθεί εκεί»

Για τις προϋποθέσεις όπου θα αγωνίζεται καλύτερα ο Σισέ

«Χρειάζεται έναν πραγματικό πασέρ, ένα δεκάρι. Τώρα, αν αυτό δεν είναι εφικτό, δεν ξέρω και τι παίκτες διαθέτει ο Παναθηναϊκός, καλό θα ήταν να μην παίζει απομονωμένος στην επίθεση. Να έχει κάποιον δίπλα του. Οπως για παράδειγμα στη Μαρσέιγ, όπου είχε δίπλα του τον Μαμαντού Νιάνγκ. Αλλαζαν συνεχώς θέσεις, ξεκούραζε ο ένας τον άλλον, τραβούσαν παίκτες και ήξεραν εκ των προτέρων πώς θα κινηθούν στον χώρο για να αλληλοβοηθηθούν. Ο Τζιμπρίλ είναι το βέλος. Αυτό που χρειάζεται είναι το τόξο».