Μέσ' στη χρονιά που διανύουμε οι επιτυχίες του μπάσκετ ήταν πολλές: Πρώτος ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα, χρυσό οι νέοι στο Ευρωπαϊκό, αργυρό οι έφηβοι στο Παγκόσμιο!
Μέχρι και η άλλοτε ανυπόληπτη εθνική γυναικών ήλθε 5η στο δικό της Ευρωμπάσκετ! Και τώρα (7-20 Σεπτεμβρίου) τη χρονιά του μπάσκετ θα κλείσει η «επίσημη αγαπημένη», δηλαδή η εθνική των ανδρών, που θα παίξει στο Ευρωπαϊκό της Πολωνίας, με καινούριο προπονητή και πιο νεανικό σχήμα από ποτέ. Τι να περιμένει κανείς;
Το νέο αίμα (Κουφός, Καλάθης, Κ. Παπανικολάου) έχει ταλέντο και υπόσχεται πολλά, αλλά οι απουσίες των Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Βασιλόπουλου καθορίζουν τις δυνατότητες αυτής της ομάδας. Για να καταλάβει κανείς τι εννοώ, αρκεί να πω ότι, αν η Εθνική μας ήταν πλήρης, θεωρητικά θα είχε το αργυρό μετάλλιο στην τσέπη και ταυτόχρονα θα κοίταζε στα μάτια την Ισπανία, το φαβορί.
Τώρα, όμως, και παρότι οι περισσότερες από τις ομάδες που συμμετέχουν εμφανίζονται αποδυναμωμένες, δεν μπορούμε να πούμε ούτε καν το κλασικό «όλα παίζονται». Γιατί τα μετάλλια μοιάζουν απαγορευμένα, ενώ αντίθετα υπάρχει ο φόβος για μια επιστροφή στις επιδόσεις των αρχών της δεκαετίας...
Είναι ζόρικα, λοιπόν, τα πράγματα. Γιατί στα γκαρντ, εκτός από την πτώση της ποιότητας, που προκαλεί η απουσία των Διαμαντίδη, Παπαλουκά, μετά τον τραυματισμό του Παπαμακάριου, υπάρχει και λειψανδρία. Γιατί στη θέση «3» αναζητώνται λύσεις από παίκτες που είτε έχουν υπερεκτιμηθεί, είτε δεν έχουν τα τεχνικά εφόδια, είτε παίζουν μόνο το... καλοκαίρι. Και γιατί, τέλος, στη θεωρητικά πανίσχυρη γραμμή των ψηλών (Μπουρούσης, Σχορτσανίτης, Κουφός) υπάρχει μεγάλος συνωστισμός, και ενδέχεται να μη μείνει κανείς ικανοποιημένος από το χρόνο συμμετοχής του. Οπότε...
Συμπερασματικά, η ομάδα θα ήθελε ένα (ή και δύο) γκαρντ ακόμα, ένα κανονικό «τριάρι» και, μεταξύ των τριών ψηλών, κάποιον που θα αναλάμβανε μόνο ειδικές αποστολές, παίζοντας λίγο και αφήνοντας, έτσι, χρόνο στους άλλους δύο, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Θα ήθελε, ακόμα, το εγκεφαλικό και πολυσύνθετο παιχνίδι του Τσαρτσαρή στο «4» ή έστω την περυσινή αποφασιστικότητα του Πρίντεζη. Αλλά πάνω απ' όλα θα ήθελε τις τεράστιες προσωπικότητες που συνήθισε να την καθοδηγούν επί τόσα χρόνια, όχι από τον πάγκο, αλλά μέσα από τον αγωνιστικό χώρο.
Με Διαμαντίδη, Παπαλουκά, ποτέ στα τέσσερα τελευταία λεπτά ενός αγώνα δεν έγιναν δύο λάθη όπως στο ματς με τη Λιθουανία. Βεβαίως, μπορεί να κερδίσαμε, αλλά τα λάθη αυτά δείχνουν ότι είμαστε, ανά πάσα στιγμή, έτοιμοι να χάσουμε. Πόσω μάλλον που ο κόουτς Κασλάουσκας είναι της άποψης ότι δεν χρειάζεται να υποδεικνύει σε κάθε φάση το σύστημα που πρέπει να ακολουθήσουν οι παίκτες του, με βάση τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου, αλλά αρκείται σε γενικότερες οδηγίες, που δίνουν μεγαλύτερες εξουσίες στους οργανωτές του παιχνιδιού.
Παράλληλα έχουν γίνει (ή γίνονται ακόμα) και λάθη. Για παράδειγμα, ο Κακιούζης ή ο Δ. Παπανικολάου θα μπορούσαν να βοηθήσουν με την εμπειρία τους στην προβληματική θέση «3». Επίσης, ο Πρίντεζης δεν χρειαζόταν να μπερδευτεί ανάμεσα στο «3» και το «4» και σήμερα να μην ξέρει πού βρίσκεται και πού πατάει.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι κάποιοι -εντελώς επιπόλαια ή και εκ του πονηρού...- έσπευσαν να βάλουν υψηλούς στόχους για μια τόσο νέα και ελλιπή ομάδα. Με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει το άγχος και όλα να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου