Στον Ολυμπιακό αν κάποιοι θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, θα πουν για την άσχημη βραδιά μιας εξαιρετικής ομάδας, που στο πρωτάθλημα βρίσκεται μπροστά με +14. Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο ή μήπως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική...Προσωπικά, και με κίνδυνο να φανώ προκατειλημμένος, θα έλεγα πως κόντρα στην Σεντ Ετιέν απλώς φάνηκε μια ομάδα, που στο μέτριο ελληνικό πρωτάθλημα και με την "προστασία" που κάποιοι της πωλούν δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τη σοβαρότητα του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.
Ή ακόμα χειρότερα, φάνηκε μια ομάδα με πολύ καλούς παίκτες, που όμως έχοντας μάθει στην ευκολία του ελληνικού πρωταθλήματος, ξέχασε πως είναι να γίνει ανταγωνιστική, κόντρα σε αντιπάλους που δεν θα της χαριστούν, αλλά και κόντρα σε διαιτητές που δεν θα φοβηθούν το όνομά της...
Γιατί όταν ακόμα και στην άσχημή σου μέρα, που θα πρέπει να φέρεις ισοπαλία ή να χάσεις, βγαίνεις νικητής, νομίζεις πως είσαι άτρωτος. Δεν καταλαβαίνεις, όμως, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Σχεδόν θυμίζει τη νοοτροπία στρατιώτη, που έχει επιβιώσει για χρόνια υπό πολεμικές συνθήκες. Από ένα σημείο και πέρα νομίζει πως τίποτα δεν πρόκειται να τον σκοτώσει και κάπου εκεί την παθαίνει.
Έτσι την πάτησε και ο Βαλβέρδε, αλλά και οι παίκτες του Ολυμπιακού που ζητούσαν καθαρό σκορ. Δεν είπαν "πάμε γερά", κόντρα σε ένα σοβαρό αντίπαλο να πάρουμε πρώτα τη νίκη και μετά βλέπουμε. Για εκείνους στο "κάστρο" το αποτέλεσμα ήταν δεδομένο. Το μόνο που έμελλε να κριθεί ήταν το εύρος.
Έτσι, η ψυχρολουσία υπήρξε δυο φορές πιο δυνατή στο 1-0, γιατί τότε ήταν που αντιλήφθηκαν οι "ερυθρόλευκοι" πως οι Γάλλοι ήταν σοβαρή ομάδα και όχι παίξε γέλασε. Αλλά και τότε αντιλήφθηκαν πως δεν είχαν και πολλούς τρόπους για να αντιδράσουν.
Ούτως η άλλως φέτος δεν χρειάστηκε να πράξουν πολλές φορές ανάλογα. Μόνο ενάντια στην Ανόρθωση και εκεί το στοίχημα χάθηκε.
Χαρακτηριστικό της απελπισίας του Ολυμπιακού ήταν μια φάση στο δεύτερος μέρος και ενώ το σκορ είναι 2-1. Ο Ντιόγο έχει περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο και μπορεί να μπει καλύτερα μέσα στην περιοχή και να σκοράρει. Δεν το τολμά. Αντίθετα, στην πιο σίγουρη λογική του ελληνικού πρωταθλήματος "βουτά". Σηκώνει τα χέρια για να ζητήσει πέναλτι. Θα δει όμως την κίτρινη κάρτα για θέατρο.
Δυστυχώς για εκείνον, ούτε ο Αλέκος Αλεξανδρής, που κάνει το σχόλιο του αγώνα, δεν θα του δώσει δίκιο. Κάπου εκεί ο αγώνας έχει χαθεί...
Από το www.goal.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου