16 Ιουλίου 2009

Ψάχνοντας τον ηγέτη

Ο Παναθηναϊκός προχώρησε στη μεταγραφή του Μπίαρσμιρ, ενώ ο Ολυμπιακός στη μεταγραφή του Enzo Maresca. Κάθε χρόνο βέβαια έχουμε την ίδια δουλειά.
Οι εφημερίδες με παχυλά γράμματα ανακοινώνουν τέτοιου είδους μεταγραφές ως τους νέους ηγέτες των ομάδων. Όλοι όσοι έρχονται γίνονται ξαφνικά ηγέτες, ή όπως δηλώνουν διάφοροι πρώην προπονητές τους ή απλά κάποιοι που τους έχουν δει (μπορεί να είναι και ο περιπτεράς της γειτονιάς τους) είναι σίγουροι ότι η συγκεκριμένη ομάδα βρήκε τον ηγέτη που έψαχνε (sic) στο πρόσωπο του νεοαποκτηθέντα. Τελικά όμως τι ακριβώς παίρνουν οι ομάδες και ποιος είναι ο πραγματικός ηγέτης;

Πρώτον, πιστεύω ότι πλέον η έννοια ηγέτης έχει χαθεί. Δεν υπάρχουν ηγέτες στο ποδόσφαιρο. Το άθλημα έχει αλλάξει, οι παίκτες είναι επαγγελματίες και όλα κινούνται σε διαφορετικό επίπεδο. Σε ποια ευρωπαϊκή ομάδα θα μου βρίσκατε ηγέτη; Η Manchester United έχει έναν, αλλά είναι ο προπονητής της. Ο Ryan Giggs σίγουρα θα μπορούσε να λογιστεί ως κάτι τέτοιο αλλά όχι τόσο αγωνιστικά, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία του. Η Liverpool έχει τον Steven Gerrard, ίσως ο μοναδικός που μπορεί να θεωρηθεί ως ηγέτης ομάδας με την έννοια που του προσδίδουμε. Η Chelsea έχει ηγέτες σε όλες τις γραμμές, η Barcelona το ίδιο. Η Milan δεν είχε ως ηγέτη τον Kaka. Κι αν ψάξουμε κι άλλες ομάδες σπάνια πλέον θα βρούμε κάποιες που έχουν αγωνιστικούς ηγέτες.

Στην Ελλάδα βέβαια, ως συνήθως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός μέχρι και την προηγούμενη χρονιά είχε κάποιον ηγέτη. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ακόμα και στα τελευταία του χρόνια μπορούσε να γίνει καταλυτικός παράγοντας για την νίκη. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι άλλος από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Από τους μεγαλύτερους ξένους σε προσφορά που έχει περάσει από την Ελλάδα μαζί με τον Κριστόφ Βαζέχα. Ένας παίκτης που ήξερε την αριστερή πλευρά όσο λίγοι, είχε σέντρα, είχε καλές εκτελέσεις και μπορούσε να σου βγάλει την πάσα όπως ήθελε. Στα νιάτα του είχε και σπιρτάδα και καλή ντρίπλα. Ίσως μερικοί ακόμα να θυμούνται τον Γεωργέα να προσπαθεί να κόψει τις επελάσεις του Σέρβου. Πλέον ο «Τζόλε» δεν υπάρχει και μπήκε και ο Ολυμπιακός στο τριπάκι του ηγέτη.

Η ομάδα όμως που μετά τον Βαζέχα ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον ηγέτη δεν είναι άλλη από τον Παναθηναϊκό. Έκι Γκονζάλες, Σανμαρτεάν, Νίνης, Σίλβα, Κονσεϊσάο. Ονόματα που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό κι άλλοι προσέφεραν είτε λίγο είτε περισσότερο ή μερικοί σχεδόν καθόλου. Και όλο αυτό σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια του Παναθηναϊκού, αλλά και των φιλάθλων του να πιστέψουν πως θα πάρουν τα σκήπτρα του πρωταθλητή από τον Ολυμπιακό. Φυσικά από το '96 κι έπειτα αυτό έγινε μόνο μια φορά, χωρίς πάλι η ομάδα να έχει κάποιο ενδεδειγμένο ηγέτη.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι Ελληνικές ομάδες αλλά και πέρα αυτών οι Έλληνες φίλαθλοι είναι πως πλέον για να φτιάξεις ομάδα θα πρέπει να είσαι πλήρης σε όλες τις γραμμές. Πως ένας παίκτης όσο καλός κι αν είναι δεν φτάνει να πάρει το πρωτάθλημα μόνος του. Πως μια ομάδα πρέπει να φτιαχτεί ως σύνολο και όχι γύρω από ένα άτομο. Τέτοιου στυλ ομάδες είναι οι μικρομεσαίες οι οποίες έχουν έναν που ξεχωρίζει και όλοι προσπαθούν να βρουν αυτόν για να τους ξελασπώσει.

Ακόμα και ο Luciano Galletti, επειδή μερικοί το σκεφτήκατε, δεν θεωρείται ηγέτης του Ολυμπιακού. Ναι, είναι ένα βαρόμετρο για την ομάδα, αλλά δεν είναι και ούτε θα γίνει Τζόρτζεβιτς. Τουλάχιστον οι ομάδες στα φιλικά πάνε καλά, και πιστεύω ακόμα ότι φέτος θα δούμε ένα αρκετά συναρπαστικό πρωτάθλημα.





Δεν υπάρχουν σχόλια: