Του Αλέξη Σπυρόπουλουwww.enet.gr
Στο περσινό Ολυμπιακός - Αρης που είχε κριθεί μ' ένα πέναλτι (υπέρ) του Κοβάτσεβιτς στο τελευταίο δεκάλεπτο (1-0), ο μύθος είναι πως, όταν ο Μαζαράκος το σφύριξε κι ο Σκόρδας πετάχτηκε από τη θέση του στο Καραϊσκάκη σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα, τότε ο Πέτρος Κόκκαλης που καθόταν δίπλα του κι είχε αποκτήσει οικειότητα μαζί του απ' τις συνεδριάσεις στη Σούπερ Λίγκα τον... καθησύχασε: «Τι έπαθες, Λάμπρο; Τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτά εδώ μέσα είναι όλα πέναλτι!»
Το προχθεσινό όμως, όσο να 'ναι, ξεφεύγει (ακόμη και) απ' τα... καθιερωμένα. Ενα τετραπλό τζακ ποτ που, και στατιστικά να το πάρουμε, το χτυπάει κανείς πιο δύσκολα κι από Λόττο: δύο γκολ, ένα πέναλτι, μία αποβολή. Μία εμφατική απόδειξη ότι, πιο πολύ κι απ' την ίδια την ομάδα του Ολυμπιακού ή τους οπαδούς, το απόλυτο της «στατιστικής Καραϊσκάκη» το έχουν πάρει επ' ώμου ως ύψιστο χρέος τιμής οι διαιτητές. Αφού δεν συνέβη με κανέναν από τους προηγούμενους, δεν είμαι ηλίθιος να συμβεί με μένα και να γίνω εγώ ο κακός. Παρελθέτω. Ας συμβεί στον επόμενο!
Η δουλικότητα επειδή (και όσο) το αφεντικό έχει ανάγκες, πάει κι έρχεται. Δούλος είσαι, αφεντικό είναι, τι (άλλο) μπορείς να κάνεις; Αλλά η δουλικότητα... από συνήθεια, μόνο και μόνο επειδή απ' τον κεκτημένο εθισμό έχει μείνει το κουσούρι, αυτό είναι νούμερο του Καραγκιόζη. Φτάνει να φαντάζεται κανείς ότι, αν κάποτε ο Ολυμπιακός «παραιτηθεί» (λέμε τώρα) απ' τα πρωτεία, πάλι θ' αντιδράσει θεσμικά και σθεναρά, όχι η Θύρα 7, όχι το «Φως των Σπορ», όχι ο Σάββας, μόνον... η ΟΔΠΕ, το συνδικάτο των διαιτητών. Ολοι οι άλλοι μπορεί να το επιτρέψουν, οι διαιτητές (τέτοιο άγος) ποτέ.
Το πέναλτι του Ρεγέιρο στον Ντουντού το είχαμε δει ξανά, ήταν το πέναλτι του Ρόκα στον Ντουντού... με τα δυναμόμετρα και το λοιπό σετ της ανοησίας. Την κόκκινη του Βιτόλο, επίσης την είχαμε δει ξανά. Ηταν η κόκκινη του Κουμόρτζι που κι αυτός, ο Γκανέζος όπως και ο Ισπανός, αντιμετώπισε σαν δρεπανηφόρο τον πανάκριβο αρτίστα (για ν' ανατρέξουμε στην προ καιρού «έκθεση ιδεών» του Σωκράτη Κόκκαλη) Πάντο. Τα γκολ είναι το, υπέρ του επιτιθέμενου, αβαντάζ της αμφιβολίας. Αρκεί ο επιτιθέμενος να φορά κόκκινα...
Οταν το πρωτάθλημα «τελειώνει» απ' τ' Αϊ-Γιαννιού, ύστερα (ώς τον Απρίλιο) «ζεις» με τα στατιστικά επιτεύγματα. Εδώ το επίτευγμα είναι ότι ο Ολυμπιακός... οριακά δεν προλαβαίνει, ή προλαβαίνει αν ο Παναθηναϊκός τα κάνει θάλασσα το Σάββατο στο Μαρούσι με τον Πανιώνιο, να γιορτάσει «μαθηματική» κατάκτηση τίτλου τη νύχτα που θα υποδεχθεί, σε δύο εβδομάδες στο Φάληρο, τον Αιώνιο. Εξι αγωνιστικές, δηλαδή 18 πόντους, πριν το νήμα! Ενα, αυτονόητα, αφύσικο πράγμα.
Το φυσιολογικό στο ποδόσφαιρο είναι ότι στη δεδομένη ημέρα κι όχι απαραιτήτως επειδή η μεγάλη ομάδα δεν βλέπεται ή ο αντίπαλος είναι σούπερ, θα τύχει (έστω μια φορά στη χάση κι άλλη μια φορά στη φέξη, αλλά θα τύχει) η εντός έδρας απώλεια. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που κι αυτή επωφελείται αγρίως απ' το να φοβίζει τους φιλοξενούμενους στο Ολντ Τράφορντ και τους διαιτητές, εφέτος την έκανε με τη Νιουκάσλ. Η Μπαρτσελόνα, αυτή η άπαιχτη στο ισπανικό πρωτάθλημα Μπαρτσελόνα, την έκανε και με τη Σανταντέρ και με τη Χετάφε. Επετράπη.
Στο περσινό Ολυμπιακός - Αρης που είχε κριθεί μ' ένα πέναλτι (υπέρ) του Κοβάτσεβιτς στο τελευταίο δεκάλεπτο (1-0), ο μύθος είναι πως, όταν ο Μαζαράκος το σφύριξε κι ο Σκόρδας πετάχτηκε από τη θέση του στο Καραϊσκάκη σαν να τον τσίμπησε αλογόμυγα, τότε ο Πέτρος Κόκκαλης που καθόταν δίπλα του κι είχε αποκτήσει οικειότητα μαζί του απ' τις συνεδριάσεις στη Σούπερ Λίγκα τον... καθησύχασε: «Τι έπαθες, Λάμπρο; Τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτά εδώ μέσα είναι όλα πέναλτι!»
Το προχθεσινό όμως, όσο να 'ναι, ξεφεύγει (ακόμη και) απ' τα... καθιερωμένα. Ενα τετραπλό τζακ ποτ που, και στατιστικά να το πάρουμε, το χτυπάει κανείς πιο δύσκολα κι από Λόττο: δύο γκολ, ένα πέναλτι, μία αποβολή. Μία εμφατική απόδειξη ότι, πιο πολύ κι απ' την ίδια την ομάδα του Ολυμπιακού ή τους οπαδούς, το απόλυτο της «στατιστικής Καραϊσκάκη» το έχουν πάρει επ' ώμου ως ύψιστο χρέος τιμής οι διαιτητές. Αφού δεν συνέβη με κανέναν από τους προηγούμενους, δεν είμαι ηλίθιος να συμβεί με μένα και να γίνω εγώ ο κακός. Παρελθέτω. Ας συμβεί στον επόμενο!
Η δουλικότητα επειδή (και όσο) το αφεντικό έχει ανάγκες, πάει κι έρχεται. Δούλος είσαι, αφεντικό είναι, τι (άλλο) μπορείς να κάνεις; Αλλά η δουλικότητα... από συνήθεια, μόνο και μόνο επειδή απ' τον κεκτημένο εθισμό έχει μείνει το κουσούρι, αυτό είναι νούμερο του Καραγκιόζη. Φτάνει να φαντάζεται κανείς ότι, αν κάποτε ο Ολυμπιακός «παραιτηθεί» (λέμε τώρα) απ' τα πρωτεία, πάλι θ' αντιδράσει θεσμικά και σθεναρά, όχι η Θύρα 7, όχι το «Φως των Σπορ», όχι ο Σάββας, μόνον... η ΟΔΠΕ, το συνδικάτο των διαιτητών. Ολοι οι άλλοι μπορεί να το επιτρέψουν, οι διαιτητές (τέτοιο άγος) ποτέ.
Το πέναλτι του Ρεγέιρο στον Ντουντού το είχαμε δει ξανά, ήταν το πέναλτι του Ρόκα στον Ντουντού... με τα δυναμόμετρα και το λοιπό σετ της ανοησίας. Την κόκκινη του Βιτόλο, επίσης την είχαμε δει ξανά. Ηταν η κόκκινη του Κουμόρτζι που κι αυτός, ο Γκανέζος όπως και ο Ισπανός, αντιμετώπισε σαν δρεπανηφόρο τον πανάκριβο αρτίστα (για ν' ανατρέξουμε στην προ καιρού «έκθεση ιδεών» του Σωκράτη Κόκκαλη) Πάντο. Τα γκολ είναι το, υπέρ του επιτιθέμενου, αβαντάζ της αμφιβολίας. Αρκεί ο επιτιθέμενος να φορά κόκκινα...
Οταν το πρωτάθλημα «τελειώνει» απ' τ' Αϊ-Γιαννιού, ύστερα (ώς τον Απρίλιο) «ζεις» με τα στατιστικά επιτεύγματα. Εδώ το επίτευγμα είναι ότι ο Ολυμπιακός... οριακά δεν προλαβαίνει, ή προλαβαίνει αν ο Παναθηναϊκός τα κάνει θάλασσα το Σάββατο στο Μαρούσι με τον Πανιώνιο, να γιορτάσει «μαθηματική» κατάκτηση τίτλου τη νύχτα που θα υποδεχθεί, σε δύο εβδομάδες στο Φάληρο, τον Αιώνιο. Εξι αγωνιστικές, δηλαδή 18 πόντους, πριν το νήμα! Ενα, αυτονόητα, αφύσικο πράγμα.
Το φυσιολογικό στο ποδόσφαιρο είναι ότι στη δεδομένη ημέρα κι όχι απαραιτήτως επειδή η μεγάλη ομάδα δεν βλέπεται ή ο αντίπαλος είναι σούπερ, θα τύχει (έστω μια φορά στη χάση κι άλλη μια φορά στη φέξη, αλλά θα τύχει) η εντός έδρας απώλεια. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που κι αυτή επωφελείται αγρίως απ' το να φοβίζει τους φιλοξενούμενους στο Ολντ Τράφορντ και τους διαιτητές, εφέτος την έκανε με τη Νιουκάσλ. Η Μπαρτσελόνα, αυτή η άπαιχτη στο ισπανικό πρωτάθλημα Μπαρτσελόνα, την έκανε και με τη Σανταντέρ και με τη Χετάφε. Επετράπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου